Vanochtend werd mijn Fiat Panda keurig om 10.00 uur bij mijn hotel afgeleverd. Vandaag was het “vulkanendag”! Maar zoals ik al vertelde in het vorige verhaal wilde ik daar niet tegelijk zijn met al die hordes. Er viel genoeg te zien op het eiland. De grootste afstand die ik moest afleggen was 14 kilometer, maar dat waren geen Hollandse kilometers, alleen maar haarspeldbochten en afgronden. Heerlijk om over zo’n weg te scheuren. De zee had alle kleuren blauw en de lucht was strakblauw! Een fantastisch gezicht vanaf hoog. Ik kwam af en toe een huurauto tegen en wat schapen, geiten, koeien en een wild zwijn. nysiros is echt een vulkaaneiland: het heeft de bekende conische vorm en overal ligt lavasteen. Van de grote brokken hebben ze in het verleden muurtjes gebouwd om een soort terrassen te vormen, waar ze wat op konden verbouwen. De stenen hebben de prachtigste kleuren en lijken nonchalant op elkaar gestapeld, er zit helemaal geen cement tussen. Heel hoog lag een beeldig dorpje, waar ik zalige koffie heb gedronken. Ik ontmoette daar Alan, een Schotse man. Die van plan was om van zo hoog naar beneden de krater in te lopen. Het was vandaag bloedheet, dus hij liever dan ik. Ik vertelde dat ik rond 17.00 uur naar de krater zou gaan en dat hij, als hij wilde, met mij terug zou kunnen rijden. We gingen ieder ons weegs. Ik heb genoten van de prachtige tocht! Heerlijk om zo lekker vrij te rijden waar ik maar wilde. Ik heb gelunched in een piepklein vissersplaatsje. Oh wat houd ik toch van dat sfeertje. Dat niet de toeristen, maar de plaatselijke bevolking de meerderheid heeft. Iets verderop lagen een paar mooie zeiljachten. Op 1 boot stond Bleiswijk en voerde de Nederlandse vlag. Ik ben er even naartoe gelopen en heb een praatje gemaakt met het Nederlandse echtpaar. Ik mocht aan boord komen en we hebben even gezellig koffie gedronken. Zoooo leuk! Toen werd het tijd voor de vulkaan. Ik had hem al een paar keer van grote hoogte gezien, maar nu daalde ik af naar een van de vijf werkende kraters. Hoe dichterbij ik kwam hoe sterker de zwavellucht werd. De auto moest op de parkeerplaats en geloof het of niet, maar ik was op dat moment de enige bezoeker!!!! Helemaal geweldig. Je kon over de bodem van de krater lopen. Uit de wanden kwam constant gloeiende zwaveldampen. En uit sommige gaten spoot bloedheet gas. Je kon echt je hand er niet voor houden, zo heet was het. Mogisch toch om je te realiseren dat dat proces al duizenden jaren onverminderd zo doorgaat! Het was natuurlijk lang geen Yellowstone, maar voor Europa best uniek! Ik nu nog steeds die rotte eieren geur in mijn neus. Als je zo hoog rijdt is duidelijk te zien dat al die eilanden ooit aan elkaar zaten, maar door een enorme uitbarsting uit elkaar zijn gespat. Het is trouwens een enorm aardbevingsgevoelig gebied. Verleden jaar was er nog een flinke aardbeving op Kos. Je kon dat zien, omdat de hele boulevard was gebroken. Tussen de twee delen van de boulevard is een hoogteverschil ontstaan van wel 20 cm. Met gapende gaten ertussen. Dat kost een godsvermogen om dat weer te repareren. Ze hebben het een beetje opgelapt met planken en zo. Geen fraai gezicht, maar ja, dat is gewoon niet te doen. Alan heb ik niet meer gezien.

Die Griekse eiland vind ik denk ik toch wel de sfeervolste plekken van alles wat ik heb gezien. Vooral de kleinere. Daar is niks spectaculairs aan, alleen maar dat sfeertje, heeeerlijk! Er is wel het nodige veranderd sinds de vorige eeuw toen ik daar met mijn vriendinnen rondtrok: veel minder verkreukelde vrouwtjes in het zwart, zonder tanden; de ezeltjes zijn grotendeels verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor allerlei gemotoriseerde bestelwagentjes. Er zijn brommers, scooters. Niet leuk voor de serene sfeer, maar ja, die mensen willen ook vooruit. Gebruikten ze nou maar elektrische vervoermiddelen, maar die ben ik niet tegengekomen. Wat gebleven is dat zijn de douchegordijntjes, die na 10 seconden meteen aan je kont gaan plakken, als je onder de douche staat, waardoor al het water linea recta de badkamer blank zet. Ook het ophangsysteem van de douchekop blijft behelpen. Altijd is die haak lam, waardoor het water overal heen spuit, behalve naar je lijf! In duurdere hotels zal dat ongetwijfeld wel beter zijn, maar ja, daar kom ik niet.

Ik was van plan om van dit eiland naar Kalymnos te gaan, maar dat gaat mooi niet door. Ik moet morgen eerst weer terug naar Kos en daarvandaan kan ik maandag vertrekken naar Kalymnos. Vanochtend bij het ontbijt ontmoette ik Georgia. Zij komt van Kalymnos en woont nu in Athene. Ik mocht bij haar logeren, maar dat doe ik niet. Mijn vrijheid is mij lief. Ik ga wel woensdag met haar eten. Leuk he?

Nou, jullie zijn weer helemaal bij. Ik ga nu weer met de foto’s prutten. Ik heb ook een video van die stoom. Ik hoop dat het lukt! Ik meld me weer maandagavond als ik op Kalymnos zit.